W dniach od 24. do 28. listopada 2009 r. Polska miała możliwość gościć jedną z
największych postaci współczesnej optometrii, lidera nurtu behawioralnego tej nauki – profesora Willisa Clema Maplesa z Sothern College of Optometry w Memphis, Tennessee w USA.
Polskie Towarzystwo Optometrii i Optyki wraz z Pracownią Fizyki Widzenia i Optometrii
Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu zorganizowało 5-dniowy kurs terapii wzrokowej dla optometrystów, członków PTOO, oraz studentów V roku optometrii UAM. Dopełniały go codzienne wykłady prof. W.C. Maplesa, w których mogli brać udział również optometryści niezrzeszeni w PTOO oraz studenci IV roku UAM.
Kurs cieszył się wielkim zainteresowaniem, którego miarą był fakt, że już na drugi dzień po ogłoszeniu zapisów zabrakło miejsc zarówno na ćwiczenia, jak i na wykłady. Magnesem, przyciągającym tak dużą rzeszę uczestników, była z jednej strony sama osoba prof. Maplesa (redaktor naczelny «Journal of Behavioral Optometry»), a z drugiej sama tematyka kursu – terapia wzrokowa.
Jeszcze podczas pierwszej wizyty prof. W.C. Maplesa – a było to na IV Konferencji PTOO w Warszawie w 2008 r. – temat terapii wzrokowej (inaczej: terapii widzenia, treningu wzrokowego) był w Polsce owiany mgiełką tajemnicy. O ile na temat VT można było usłyszeć wcześniej na wykładach prof. Bolesława Kędzi w Katedrze Optometrii Uniwesytetu Medycznego w Poznaniu, a w ostatnich latach na Uniwesystecie im. Aadama Mickiewicza (dzięki dr Annie Przekorackiej-Krawczyk i mgr Alicji Brenk-Krakowskiej), to brakowało dotąd ogólnodostępnego i nakierowanego na praktykę kursu tego zespołu technik optometrycznych.
Prof. W.C. Maples po raz pierwszy w Polsce w tak jasny sposób powiedział, że terapia wzrokowa jest i powinna być integralną częścią praktyki optometrycznej. Terapia wzrokowa – jako zespół technik nakierowanych na usprawnienie funkcji wzrokowych (od percepcyjnych po motoryczne) upośledzonych bądź to z przyczyn rozwojowych, bądź pourazowych (np. udary) – ma w dzisiejszych czasach do odegrania ogromną rolę. Świadomość tego, jak dysfunkcja wzrokowa upośledza jakość życia pacjenta, powinna każdego optometrystę inspirować do szukania sposobów, by przywrócić tę utraconą (bądź wytrenować niewykształconą) sprawność, a tym samym sprawić, by jakość życia pacjenta uległa poprawie. Nawet nie znając technik VT większość optometrystów jast świadoma, że sama korekcja wady refrakcji i optyczne metody poprawy widzenia obuocznego to niejednokrotnie zbyt mało. Prof. Maples po raz pierwszy w tak otwarty i przystępny (oczywiście dla osób z gruntownym przygotowaniem optometrycznym) sposób pokazał, jak techniki te wpleść w codzienną praktykę gabinetu polskiego optometrysty.
Oczywiście pięciodniowy kurs to zdecydowanie zbyt mało, dlatego też już teraz planowane są kolejne kursy VT dla optometrystów. Reakcje uczestników każą sądzić, że dzięki wizycie prof. Maplesa oraz – co należy podkreślić – ogromnej pracy prowadzonej na co dzień przez Pracownię Fizyki Widzenia i Optometrii (UAM) i prof. Bolesława Kędzię (UM Poznań), nastąpi pozytywna “moda” na VT, a sam temat terapii wzrokowej stanie się tym, czego pragnęli twórcy optometrii behawioralnej z dr Skeffingtonem na czele: sposobem na poprawienie jakości życia osób, których dysfunkcje wzrokowe pozbawiły możliwości normalnego realizowania swojego potencjału fizycznego i psychicznego.
Zarząd PTOO
